تجربه احساس ناامنی زنان در فضاهای شهری

  هدف این پژوهش واکاوی بسترها، دلایل و پیامدهای احساس ناامنی زنان در فضاهای شهری به‌مدد تحلیل کیفی است. میدان مطالعۀ پژوهش، فضاهای همگانی شهر سنندج است که موضوع‌ها و ابعاد فضایی و تعاملی آن با استفاده از تکنیک‌های مصاحبۀ عمیقِ فردی، مشاهدۀ مستقیم و مشاهدۀ مشارکتی مطالعه شده و داده‌های این مطالعه در قالب روش نظریه‌پردازی داده‌بنیاد تحلیل شده‌اند. نتایج تحقیق نشان می‌دهد که احساس ناامنی زنان در فضاهای شهری سنندج محصول یک‌سری عوامل اثرگذار همچون «تنش‌های ساختاری» و «جامعه‌هراسی» و نیز برخی شرایط تسهیل‌کننده، مثل «مکان‌های پربرخورد» و «بازنمایی خود» است. زنان مورد مطالعه همچنین بر این باورند که احساس ناامنیِ آنها را دلایل و انگیزهای خاصی که در کردار و گفتار و حرکات مردان قابل‌رؤیت است، تقویت می‌کند. احساس ناامنی زنان پیامدهایی فردی و جمعی دارد. به‌ سبب این احساس، زنان در سطح زندگی فردی به «تمهیدات پیشگیرانه» روی می‌آورند، پیامد این احساس ناامنی در سطح جامعه نیز به شیوع و تشدید «زوال اعتماد اجتماعی» می‌انجامد.